02. Uroki Tamesis

- Byłaś wczoraj zamknąć owce? Jak to wygląda? – zapytała niezbyt wysoka, blondwłosa kobieta imieniem Gabriela. Była właścicielską rancza Casssio, które odziedziczyła po swoim tragicznie zmarłym mężu. Wraz z dwoma córkami – Cassandrą oraz Teresą, starała się utrzymać przedsiębiorstwo w jak najlepszej kondycji i od kilku lat udawało jej się to perfekcyjnie.

- Na szczęście nawałnica przeszła obok i prawie nic nie uszkodziła. Na pastwisku porozrzucane są jedynie połamane drzewa przywiane przez wiatr, ale z samego rana kazałam się tym zająć – odparła Cassandra. – Muszę tam pojechać wieczorem i sprawdzić jak posuwają się prace.

- Potrzebujesz do tego jakiś maszyn?

- Sądzę, że nie. Wystarczy nam to, co mamy. A jak nie, to zaprzęgniemy konie i jakoś sobie poradzimy. Nie ma co tracić czasu. Zanim kogoś tutaj ściągniemy, to dawno będzie po sprawie.

- Racja. Jakby były jakieś problemy to mów. A innych zniszczeń nie ma?

- Nic mi o tym nie wiadomo. Plantacje są z drugiej strony i nawałnica nawet ich nie tknęła. Najbardziej ucierpiały te owce. Wystraszyły się, ale weterynarz już się nimi wczoraj zajął. Mam nadzieję, że nam nie popadają.

- Też mam taką nadzieję. Byłaby szkoda.

- Masz dla mnie dzisiaj jakieś zadania?

- Raczej nie. Dopilnuj tylko tego sprzątania.

- A Teresa kiedy wróci?

- Za dwa dni.

Kobiety bardzo dobrze się rozumiały. Z dwóch córek, które miała, to właśnie z Cassy Gabriela rozumiała się lepiej. Jej starsze dziecko było pracowite, bezproblemowe, zaradne. Lubiło pracować na ranczu, miało doskonały kontakt ze służbą, każdy je lubił, a poza tym jak nikt umiało zajmować się końmi, które były wizytówką rodziny.

Młodsza, Teresa, to prawdziwy roztrzepaniec. Stroniła od pracy, bywała nieprzyjemna i złośliwa. Siostry diametralnie się od siebie różniły. Wielkim marzeniem Teresy było wyrwanie się z wioski Tamesis, w której mieszkała, i wyjechanie do stolicy na studia, jednak obiecała ojcu na łożu śmierci, że pomoże z ranczem. Jej pomoc ograniczała się do minimum, bo nie tykała się niczego co kojarzyło się z brudem, błotem i potem. Terasa zawsze wyglądała nieskazitelnie, kochała sukienki i wysokie obcasy, jednak nie miała wielu okazji, aby się tak ubierać. W wiosce wszystkich obowiązywała taka sama moda. Niezależnie, czy kobieta czy mężczyzna, każdy nosił sprane dżinsy, kowbojskie buty, koszule i kapelusze chroniące przed słońcem. Czasami dziewczyny nosiły długie spódnice, jednak bardzo rzadko, bo były niepraktyczne przy pracy.

W rozmowie przerwał kobietom tupot stóp dobiegający ze schodów. Obydwie spojrzały w tamtą stronę i ich oczom ukazała się blond czupryna niespodziewanego gościa, którego Cassandra znalazła na drodze prowadzącej do ich hacjendy.

- Dzień dobry – powiedział nieśmiało chłopak i ukłonił się w pas.

- Dzień dobry – odparła Gabriela, posyłając mu jednocześnie miły uśmiech. – Jak noc?

- Bardzo dobrze. Chyba nigdy nie spałem na równie miękkim łóżku. Bardzo dziękuję za gościnę.

- Panienko Cassy. – Do domu wszedł niski mężczyzna z grubym, siwym wąsem. Zdjął kapelusz i z należytym kobiecie szacunkiem oznajmił. – Samochód został odholowany na dziedziniec.

- Bardzo dziękuję, Teodorze. – Mężczyzna skłonił się nisko i opuścił dom. – Twój samochód – zwróciła się do Fernando.

- Super! Chodźmy od razu!

Widok ekskluzywnego Ferrari na podjeździe rozbawiał każdego, kto się tamtędy przechadzał. Samochód stał bowiem w towarzystwie kilku furgonetek, które lata świetności już dawno miały za sobą. Były brudne od błota, zakurzone, porysowane, a obok nich stało nietknięte upływem czasu autko, o metalicznym kolorze.

- Z czego oni się śmieją? – zapytał zdezorientowany Nando.

- Chyba z twojej odwagi. Nie przejmuj się – odparła ze śmiechem. Już wczoraj mu mówiła, że zapędzanie się w te tereny takim autem to niemalże samobójstwo. Nie dziwiła się więc, że służba się z niego naśmiewa. – Spójrzmy, co my tu mamy – powiedziała, zaglądając pod maskę samochodu. Przez kilka minut grzebała w zawiłych schematach mechaniki, sprawdzała kable i dokręcała śrubki, jednak dla niej było jasne, że problem tkwi w silniku. – Wiesz co, Nando? Ferrari to dobre autko, ale nadaje się do miasta takiego jak Miami czy Tokio, a nie na nasze drogi w Tamesis. Kamienie i żwir uszkodziły silnik i to znacznie. Naprawa potrwa kilka tygodni, bo trzeba będzie sprowadzić części, a w okolicy raczej nikt nie posiada takiego towaru. Jedyny sklep, w którym mógłbyś kupić niezbędne elementy być może jest w stolicy. A jeśli nie, to trzeba szukać za granicą. Prościej byłoby wymienić cały silnik. Wydaje mi się, że prostsze i tańsze rozwiązanie.

- To nie jest moje auto, więc nie mogę się rządzić. Wynajmuję je tylko.

- Rozumiem. Zrobisz, co uważasz.

- Dobra, nieważne. A mogę chociaż zadzwonić? Moja komórka wciąż nie ma zasięgu, a jestem przekonany, że mój agent odchodzi od zmysłów.

- Ale tu nie ma telefonu.

- Co? Jak to nie ma telefonu?

- Znaczy się jest, ale popsuty. Pamiętasz jak mówiłam ci o nawałnicy? Zerwała cała komunikację, a komórki są tu niepraktyczne, bo – jak sam zauważyłeś – nie ma zasięgu. Moja siostra pojechała dwa dni temu załatwić naprawdę.

- Dwa dni temu? I kiedy wróci?

- Myślę, że za dwa dni będzie z powrotem. O ile nie zabaluje po drodze.

- Słucham? Wyjechała dwa dni temu i wróci za kolejne dwa?! Matko Święta, gdzie ja jestem?!

- W Tamesis – odparła z uśmiechem. – Nie panikuj, idzie się przyzwyczaić do tutejszych warunków. W sumie nie jest to tak daleko, ale trzeba okrążać góry i zajmuje to dużo czasu. A poza tym trzeba się czasami zatrzymać na jedzenie i nocleg. Moja siostra to roztrzepaniec. Na pewno gdzieś zabalowała.

- Żyjecie na totalnym zadupiu, bez sklepów, telefonów… Macie chociaż prąd i wodę?

- No jasne, nie żyjemy na księżycu – zaśmiała się.

- Dobra, a możesz mnie zawieść gdzieś, gdzie znajdę telefon? Do jakiś sąsiadów czy innego miasta?

- Czy ty mnie słuchasz, Nando? Była nawałnica. Wszyscy jesteśmy pozbawieni linii telefonicznej. A poza tym najbliższy sąsiad mieszka 70 kilometrów stąd, a miasteczko jest jeszcze dalej.

- O Boże! – powiedział i usiadł na wielkim głazie stojącym przy wjeździe na posesję. Schował twarz w dłonie i zaczął gorączkowo myśleć jakby stąd uciec.

- Spokojnie, Nando – rzekła, dotykając jego ramienia. – Przywykniesz. Za parę dni włączą nam telefon. Wówczas zadzwonisz i pozałatwiasz wszystkie swoje sprawy.

- Cassy, a co wy robicie jak pilnie potrzebujecie lekarza? Przecież dzielą was kilometry od najbliższego sklepu, a co ze szpitalem?

- No cóż… Bywa ciężko, ale mamy weterynarzy.

- Matko Święta! – Był przerażony. Miejsce to przyprawiało go o lęki i mdłości. Jak najszybciej chciał stąd uciec, ale nie miał jak, nie miał gdzie. Utknął w tym miejscu na dobre! – O Internet się nawet nie pytam, bo znam odpowiedzieć… A jakbyś zawiozła mnie do tego miasta, gdzie jest lotnisko?

- Możemy jechać.

- Teraz?

- Hm… Teraz nie bardzo mogę, bo z rana mamy mnóstwo pracy. Może za trzy-cztery godziny, co?

- Cztery godziny? Cztery godziny to my tam będziemy jechać!

- Przykro mi. Nie ma mojej siostry i nie zrobi za mnie obejścia. Mama też się do tego nie nadaje, bo ona głównie zarządza i prowadzi księgowość. Muszę wykonać swoją pracę, to mój obowiązek. Możesz mi pomóc, wówczas szybciej minie ci czas.

- No dobra. W zasadzie nie mam nic lepszego do roboty.

- Ale przebierz się – powiedziała z uśmiechem, lustrując go od góry do dołu. Drogie trampki, designerskie spodnie, elegancka koszulka… Cassanda zastanawiała się skąd się wziął ten człowiek! Przed nimi cztery godziny jazdy, więc na pewno będzie miała okazję lepiej go poznać. – Teodor! – Dziewczyna przywołała do siebie swojego współpracownika, prawą rękę. – Daj temu chłopakowi jakieś robocze ciuchy. Pomoże nam dzisiaj przy koniach.

- Dobrze. Zapraszam – zwrócił się do Torresa i zabrał go do stajni, znajdującej się na tyłach domu.

Po kilku minutach wyszedł przebrany za kowboja. Nie umiał się odnaleźć w tej stylizacji. Wydawało mu się, że wszyscy będą się z niego śmiać. To takie nienaturalne.

- Wow, kowboju! – powiedziała Cassy na jego widok. – Pasuje ci ten kapelusz. Blond pasemka ci ładnie wystają.

- Przestań… – Może to dziwne, że Nando nie umiał przyjmować komplementów. Mimo iż powinien się już do tego przyzwyczaić, bo codziennie na swojej drodze spotykał tysiące rozhisteryzowanych fanek.

Praca szła im całkiem nieźle, chociaż Torresowi czasami przeszkadzał nieprzyjemny zapach. Nie był przyzwyczajony, a poza tym bał się koni. Jednak z Cassy wszystko przychodziło mu łatwiej. Ta dziewczyna miała wrodzony talent do nauczania. A poza tym bardzo miło oglądało się ją podczas pracy. Złote loki wystające spod kapelusza pięknie kontrastowały ze śniadą maścią koni. Opięte dżinsy podkreślały jej zgrabne pośladki, które zwracały uwagę znacznej części pracowników. Jednak oni zdążyli się do tego przyzwyczaić, a dla Fernando to kompletna nowość.

- Nie obijać się! Do roboty! – Do stajni wszedł wysoki, dobrze zbudowany, młody mężczyzna. Miał idealnie ułożoną fryzurę i dokładnie skrojone spodnie. Ostatnie dwa guziki jego koszuli były rozpięte i ukazywały umięśniony tors. Wszedł pewnie i władczo, posyłając groźne spojrzenia najmłodszym pomocnikom Cassandry. – Cześć – powiedział do blondynki.

- O, Juan! Cześć.

- Co słychać?

- Pracujemy, a ty jak zwykle straszysz mi pracowników. Uspokój się trochę.

- Trzymam rękę na pulsie. Słuchaj, trzeba pojechać na pastwisko dla bydła. Ponoć ogrodzenie jest uszkodzone i w nocy wilki atakują krowy.

- Jestem zajęta końmi. Sam pojedź.

- Nie mogę. Dzisiaj przyjeżdżają po kawę. Muszę dopilnować sprzedaży.

- Mama jest w domu. Ona się tym zajmie.

- Ty nie możesz?

- Nie, bo jadę dzisiaj Ibague.

- Po co?

- Nieważne. Nie musisz wszystkiego wiedzieć. Przeszkadzasz nam trochę.

- Dobra, spadam. Na razie!

Po wizycie Juana atmosfera przy pracy mocno podupadła. Cassandra straciła humor i zachowywała powagę do czasu, kiedy wsiadła do furgonetki razem z Torresem. Początkowo nie była skora do rozmów, dlatego też włączyła radio i słuchała muzyki. Jednak z czasem łomot bębnów stał się nie do zniesienia, więc wyłączyła nadajnik.

- Więc… Kim jesteś, Fernando? Skąd jesteś, czym się zajmujesz, co tu robisz…?

- Wszystko naraz chcesz wiedzieć – zaśmiał się. – No ale… Jestem z Hiszpanii, ale mieszkam w Londynie. Jestem piłkarzem. Gram w Chelsea Londyn.

- Poważnie? Piłkarze ponoć są bardzo popularni w Europie. W Kolumbii też jest jakaś liga, ale na ranczo rzadko jest czas na oglądanie telewizji czy czytanie gazet. Szczególnie do Tamesis dochodzi mało wiadomości ze świata. Wybacz jeśli cię uraziliśmy naszą niewiedzą. Jesteś bardzo popularny?

- No… dość.

- Jak bardzo?

- Jakby to ująć… W zeszłym roku wygrałem z klubem Ligę Mistrzów, najbardziej wartościowy turniej Europy. A poza tym obroniłem z reprezentacją Hiszpanii tytuł Mistrza Europy i jestem aktualnym Mistrzem Świata.

- Żartujesz?

- Nie.

- Cholera jasna, goszczę pod dachem supergwiazdę! Co ty tu robisz w takim razie?

- Przyjechałem kręcić reklamówkę dla sponsorów, ale się zgubiłem. Znalazłaś mnie i resztę znasz.

- Postaramy ci się pomóc.

- Dzięki. Muszę się stąd wydostać, bo mój agent pewnie szaleje. Potem zaczyna mi się urlop. Chciałem jechać na jakieś wakacje do ciepłych krajów. Z dala od ludzi, tego całego zgiełku, zamieszania…

- Witaj w Tamesis – zaśmiała się.

- Mógłbym tu zostać, ale odstraszają mnie ogromne odległości. Powinienem czuć się bezpiecznie, bo otaczają was tam sami pracownicy, znajomi ludzie, gości macie rzadko. Ale boję się o swoje życie. Boję się, że jak coś się stanie, to przyjdzie mi pobierać porady lekarskie u weterynarza.

- Tak, to zabawne – zaśmiała się. – Ale mamy dobrego weterynarza. Niejednokrotnie już mnie opatrywał. Genialnie zakłada szwy!

- Nie żartuj, proszę cię.

- Mówię prawdę. Jest niesamowity. Zwierzęta i ludzie go uwielbiają! – Fernando posłał jej znaczące spojrzenie. Cassy zrozumiała, że wcale nie jest zabawna. Zamiast rozbawić, to wystraszyła biednego przybysza z Europy. Nie miała takiego zamiaru. – No dobra… A co z twoją dziewczyną?

- Nie mam dziewczyny. Rozstałem się z narzeczoną, ale to było już jakiś czas temu. Od tamtej pory jestem sam. A ty? Ten Juan to twój facet?

- Co? Nie! Broń Boże! Jednak Juan to jedyna „dobra partia” w okolicy według mojej matki. Widzi nas na ślubnym kobiercu, ale ja kompletnie nie mam do tego przekonania. Nawet go nie lubię. Bardziej nadaje się dla mojej siostry. Są siebie warci. Gdyby to ode mnie zależało, to w ogóle nie wychodziłabym za mąż. Mam wrażenie, że mi to niepotrzebne.

- Nikt cię do tego nie zmusi.

- Mylisz się, Nando. Tutaj panują nieco inne zasady. W Europie kobiety mają więcej swobody, tutaj wszystko ustawiane jest pod wolę rodziców. Boję się, że przyjdzie mi wyjść za Juana, a wtedy się chyba powieszę! Najlepszym wyjściem jest znalezienie faceta, który jest równie dobrze postawiony, co on, ale znacznie sympatyczniejszy i w moim stylu.

- Mieszkając tak daleko od cywilizacji chyba trudno poznać kogoś fajnego.

- Masz rację. Poza barem, w którym organizowane są dyskoteki w każdą sobotę, bardzo ciężko jest poznać kogoś ciekawego. Chyba że dostawcę, ale tych Juan trzyma ode mnie z daleka.

- Dajesz się?

- Stawiam się, ale to za mało. Dojeżdżamy na miejsce. To tu, prawda?

- Tak, poznaję ten barak. Mam nadzieję, że Hugo na mnie czeka…